Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/176

jeszcze sprawiedliwość na świecie... A jakby w jakiej gazecie napisali, że pan prezes swego byłego zwierzchnika...
 — Co? — ryknął Dyzma.
 — Czego pan krzyczy, panie prezesie, co pan myśli, że mi pan język zawiąże? Teraz pańskie na wierzchu, ale zobaczymy jeszcze. Idę... Dowidzenia...
 Ukłonił się i ruszył ku drzwiom.
 — Czekaj pan! — zawołał Dyzma.
 Boczek stanął, patrząc zpodełba:
 — Czekam, panie prezesie.
 — Co pan chciał zrobić?
 — Cóż ja mogę zrobić?
 — Uuu... gadzina! — Nikodem splunął na dywan.
 Zatarł ślady nogą i siadając za biurkiem wziął słuchawkę telefonu. Wymienił jakiś numer i po chwili odezwał się:
 — Tu mówi prezes Banku Zbożowego Dyzma. Dzień dobry, panu dyrektorowi.
 — ...........
 — Dziękuję. Tak sobie. A panie dyrektorze, czy nie wsadziłby pan do swojej fabryki jednego faceta?...
 — ...........
 — Owszem, niczego, zdolny... tak... tak... Nazywa się Boczek, Józef Boczek.
 — ...........
 — Więc zrobione?... Dziękuję bardzo... zależało mi, owszem... Dowidzenia.
 Odwrócił się do uśmiechniętego Boczka i powiedział:
 — No, niech tam pana szlag trafi. Dam panu miejsce.
 — Dziękuję uprzejmie panu prezesowi.
 — Tylko uważaj pan, panie Boczek, — podszedł doń i grubą pięść podniósł pod sam nos byłego szefa — tylko uważaj pan: mordę na kłódkę!
 — Rozumiem, panie prezesie, ani pary z gęby — ukłonił się i dziobnął nosem w pięść Dyzmy.
 Nikodem usiadł przy biurku i na kartce z notesu napisał adres.
 — Zgłosi się pan tam jutro o pierwszej.
 — Dziękuję panu prezesowi.