Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/177

 Wyciągnął rękę na pożegnanie i cofnął ją, gdyż Nikodem swoje wpakował do kieszeni.
 Ukłonił się jeszcze raz bardzo nisko i wyszedł.
 — Cholera! — zaklął Dyzma.
 Widział w oczach Boczka nienawiść i chociaż był pewien, że teraz go „nie wysypie“, postanowił coś wymyśleć na zaradzenie niebezpieczeństwu.
 Tymczasem wszedł Krzepicki z jakąś korespondencją i z najnowszą plotką, dotyczącą jednego z buchalterów, który pisze listy miłosne do maszynistki z działu korespondencji.
 — Która to? — zapytał Nikodem.
 — Taka ładna brunetka. Siedzi przy oknie.
 — A co na to dyrektor?
 — Nie wie o niczem.
 — Czy nie wylać tego buchaltera?
 Krzepicki wzruszył ramionami:
 — Cii... poco? Szkoda go, żonaty, dzieciaty...
 — To świnia! Powiedz mu pan, że ja wiem o wszystkiem i żeby uspokoił się z temi romansami.
 Krzepicki kiwnął głową i zaczął streszczać przyniesione papiery.
 Nikodem słuchał z roztargnieniem i wreszcie przerwał:
 — A ona jest ładna?
 — Kto?
 — No ta brunetka.
 — Bardzo ładna.
 Dyzma uśmiechnął się szeroko:
 — A względem tego?...
 Krzepicki przysiadł na rogu biurka:
 — Panie prezesie, czy to można o jakiej kobiecie coś wiedzieć, he, he, he, he.
 Nikodem klepnął go po kolanie:
 — Z pana to też numer! Ale żeby pan wiedział, z jaką kobietą ja miałem okoliczność, tobyś pan zdębiał!
 — Chyba nie mówisz pan o pani Jaszuńskiej?
 — Tfu, klempa!
 — A ja ją znam?