Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/178

 — Znasz pan, nie, znałeś pan, jak jeszcze była panną. No?...
 — Pojęcia nie mam.
 Nikodem podniósł palec i wyrecytował:
 — Pani Kunicka.
 — Nina?... Nina?... Niemożliwe.
 — Daję słowo honoru.
 — Niemożliwe...
 Dyzma zatarł ręce:
 — Pierszoklaśna baba! Powiadam panu tipes-topes!...
 — Niech się pan prezes nie gniewa, ale ja nigdy nie uwierzę, żeby Nina puszczała się z każdym.
 — A kto panu powiedział, że z każdym? Ze mną, to nie z każdym.
 — A choćby z panem — upierał się Krzepicki — już ja tam w swoim czasie próbowałem i nic. A teraz, jak ma męża...
 — Idźże pan do bani z takim mężem — zirytował się Nikodem — stary piernik, gruchot, co ani be, ani me! A mnie ona kocha, rozumiesz pan, zakochała się w try miga!...
 Krzepicki z niedowierzaniem oglądał zwierzchnika. Znał subtelne usposobienie Niny i nie mógł sobie wyobrazić, jak ona...
 — No co, nie wierzysz pan?
 — Wierzę, po kobietach można się wszystkiego spodziewać.
 W gruncie rzeczy pomyślał, że fakt ten jeszcze bardziej potwierdza to, że prezes Dyzma włada jakąś tajemniczą siłą, której on Krzepicki, nie zna i nie rozumie, lecz której objawy widzi na każdym kroku.
 — W ogień rzuciłaby się ze mną — dodał chełpliwie Dyzma.
 — A może pan prezes się ożeni?
 Wzruszył ramionami.
 — Goła.
 — A Koborowo? Ona tam pewno ma jakąś część?
 — Na papierze, to niby całe Koborowo jej własność. Ale tylko na papierze