Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/181

 Wyciągnęła ku Dyzmie szeroką brzydką rękę z małym skromnym pierścionkiem.
 — Rolnictwo, rolnictwo — lekko poprawił książę.
 — Czyż to nie synonim? — uśmiechnęła się księżna do Nikodema.
 — Przepraszam państwa, — skłonił się jej mąż — ale mam obowiązki gospodarza.
 — Czy zechce pan być przedstawiony hrabinie Koniecpolskiej? To pańska wielbicielka. Chociaż wychowała się w Wiedniu i bardzo źle mówi po polsku, żywo się interesuje naszemi sprawami. A propos, woli pan mówić po niemiecku, czy po angielsku?
 — Wolę po polsku.
 — Ach, to bardzo patrjotyczne. Rozumiem pana. Można poznać języki obce, by zaznajomić się bezpośrednio z literaturą obcą, ale przecie najwyżej cenić swój własny. Naprzykład Jean Ogiński... zna pan Ogińskiego?...
 — Bardzo mało...
 — No tak, przyznaję, że to trochę dziwak, lecz kto wie, czy nie stanie się jednym z zasłużonych dla ojczyzny dzięki temu odkryciu. Mianowicie lansuje on hasło: mówmy z cudzoziemcami jedynie po polsku! To ładnie, prawda? Bo istotnie, dlaczego w Paryżu, czy w Londynie my musimy używać ich języka? Niechże i oni, bawiąc u nas używają naszego?
 — To prawda, tylko oni nie umieją...
 — Ach, rozumiem, teorja bankrutuje w praktyce. To też ma prezes rację, że Jean Ogiński jest dziwakiem.
 Zbliżyli się do kącika, gdzie siedem czy osiem osób, przeważnie panie, prowadziło ożywioną rozmowę:
 — Pozwólcie państwo, — powiedziała księżna po francusku, — że wam przedstawię prezesa Dyzmę.
 Panowie wstali i wymawiając swe nazwiska mocno ściskali ręce Nikodema. Pani Lala Koniecpolska zaszczebiotała coś uprzejmego po niemiecku, jakiś sztywny pan w monoklu wypowiedział cedząc słowa zdanie angielskie, z którego Nikodem zrozumiał tylko swoje nazwisko powtórzone dwukrotnie.