Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/182

 Speszył się i chciał uciec, lecz księżna już znikła, a jemu podsunięto krzesło.
 Usiadł, nie było innego wyjścia, i uśmiechnął się bezradnie. Zapanowała cisza i Dyzma pojął, że musi coś powiedzieć. Czuł w mózgu rozpaczliwą pustkę i złość, że zaatakowano go w trzech niezrozumiałych dlań językach. Chciał coś powiedzieć i nie mógł.
 Sytuację uratował tęgi łysy jegomość, siedzący obok hrabiny Koniecpolskiej, odezwawszy się:
 — Zatem mamy możność sprawdzenia, że fama o małomówności pana prezesa nie jest legendą.
 — Nareszcie coś po polsku! — wyrwało się Nikodemowi. Był tak podniecony beznadziejnością swej sytuacji, że mimowoli wypowiedział to, co zdawało się mu, grzebie go do reszty.
 Towarzystwo roześmiało się i Dyzma ku swemu zdumieniu spostrzegł, że nie tylko nie popełnił gaffy, lecz powiedział coś dowcipnego.
 — Pan prezes jest wrogiem języków obcych? — zapytała młoda panna o wąskich ustach i brwiach tak wyskubanych, że wyglądały jak niteczki.
 — Nie, bynajmniej! — ochłonął Dyzma — ja tylko uważam, że pan Ogiński ma rację. Trzeba znać języki obce dla literatury i dla zagranicy, a mówić po polsku.
 — Ach, — zawołała hrabina Koniecpolska — a gdy ktosz nie potrafił?
 Dyzma zastanowił się i odparł:
 — To niech się nauczy.
 — Brawo, brawo — rozległy się głosy.
 — Tak się rozcina węzły gordyjskie — z przekonaniem zaopinjował krępy brunet w złotych binoklach — to ma ścisły związek z naszą godnością państwową.
 Sztywny pan w monoklu przechylił się do siwiejącej damy i powiedział niemal głośno:
 — Szambelan Jego Świątobliwości znów nas poczęstuje mocarstwem. Przyszły hetman koronny!
 Wszyscy uśmiechnęli się, zaś krępy brunet zaoponował:
 — Ordynacie, żartami tych kwestyj nie zbywa się.