Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/183

Zawsze będę twierdził, że dwie drogi prowadzą do mocarstwowego rozwoju naszej kochanej ojczyzny: podniesienie naszej godności i związki rodzinne z wielkiemi rodami europejskiemi. Dlatego cieszę się, że mamy dziś w naszem gronie męża stanu i człowieka czynu, który stał się moim poplecznikiem. Albowiem...
 Mówił dalej, a tymczasem Nikodem, korzystając z tego, że pan w monoklu poczęstował go papierosem, zapytał:
 — Dlaczego powiedział pan o tym panu, że to przyszły hetman.
 — Jakto? Prezes nie wie? To przecież poseł Laskownicki, ziemianin z pod Krakowa. Ot, nieszkodliwy snobizm... Uważa się za magnata, bo żonaty z baronówną von Lidemark...
 — ...idea myśli mocarstwowej — ciągnął Laskownicki — od wieków była pielęgnowana właśnie w naszej sferze. Nie zapominajmy, że Czarniecki przepłynął przez morze, że Żółkiewski zajął Moskwę, że Jan Warneńczyk zdobył Wiedeń...
 — Wszystko to prawda — przerwał łysy hrabia — ale kochany przyjacielu, dziś mamy inne czasy.
 — A cóż to szkodzi? Dawniej karmazynowie przelewali swą błękitną krew na rubieżach, dziś my wewnątrz ojczyzny pozostaliśmy spadkobiercami idei mocarstwowej, niespożytą twierdzą, skarbnicą tej myśli!
 — Zdaje się — powiedziała matowym głosem siwiejąca dama, — że w naszej skarbnicy pozostała niestety tylko idea.
 Pan w monoklu nazwany przed chwilą ordynatem, odparł z półukłonem w stronę Nikodema:
 — Miejmy nadzieję, że wkrótce zapełni się bardziej konkretną treścią.
 Hrabina Koniecpolska z uroczym uśmiechem zwróciła się do Dyzmy:
 — Ah, sagen sie bitte, Herr Praesident... ah, pardon... Mosze mi pan powi, jak sze robi taki szwietny pomysł?
 — Jaki pomysł?