Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/184

 — No, ten jenjalna pomysł z te obligacja zborżowa? Nigdy nie widziałam ludzi no... no...
 — Pomysłowych? — zagadnął ordynat
 — Mais non, ludzi w die Oekonomie takich, jak par exemple w muzice Strawiński...
 — Aha, — wyjaśnił łysy pan — pani Lali chodzi o twórców nowych prądów!
 — Tak, tak — potwierdziła — jestem ciekawy, jak to sze wymyśli?
 Nikodem wzruszył ramionami:
 — Całkiem prosto. Człowiek siądzie, pomyśli i wymyśli.
 Dla ilustracji oparł na chwilę głowę na ręku. Wywołało to głośny śmiech całego towarzystwa. Pani w popielatej sukience, dotychczas milcząco obserwująca Dyzmę przez lorgnon, skinęła głową:
 — Pan, prezesie, jest naprawdę nadzwyczajny. Pański rodzaj humoru przypomina mi Buster Keatona: nieruchoma maska znakomicie podkreśla dowcip.
 — Pan jest sloszliwy — robiąc nieco urażoną minkę powiedziała hrabina Lala — ja pytała, czy to trudno wymiślić, cosz taki pomyśl?
 — Nie — odparł Dyzma — całkiem łatwo. Trzeba tylko mieć trochę do myślenia...
 Nie mógł sobie przypomnieć, czy w „Słowniku wyrazów obcych“ nazywało się to inwencją, czy intencją? Na wszelki wypadek zakończył:
 — Mieć trochę... intencji.
 Znowu rozległ się śmiech, a siwiejąca dama zawołała do zbliżającej się pani domu:
 — Jeanetto! Twój prezes jest czarujący!
 No i co za esprit d‘apropos! — dorzuciła młoda panna z oskalpowanemi brwiami.
 Księżna była uszczęśliwiona. Wprawdzie Dyzma nie zrobił takiej furory, jak sprowadzony na poprzedni „fajf“ podobno autentyczny kuzyn Allain Gerbault‘a, jednakże i dziś wszyscy byli zadowoleni z atrakcji. Świadczyło o tem wciąż rosnące koło osób, które otoczyło Nikodema.