Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/188

żonego prezesa Nikodema Dyzmy i jego sprężystemu kierownictwu polityki rolnej.
 Rozległy się brawa i prezes, podniósłszy się z miejsca, kłaniał się na wszystkie strony członkom rady nadzorczej.
 Przystąpiono właśnie do szczegółowych sprawozdań, gdy wszedł na palcach woźny i wywołał sekretarza Krzepickiego. Po chwili ten powrócił i pochylił się nad uchem prezesa:
 — Panie prezesie, przyjechała hrabina Koniecpolska.
 — Koniecpolska? Czegóż ona chce znowu?
 — Chce parę słów zamienić. Ładna kobita. Niech pan prezes poprosi dyrektora departamentu Marczewskiego, by pana zastąpił i niech pan wyjdzie.
 — Czy to wypada?
 — Wypada. Nic już tu ważnego niema, a wnioski przyjmą bez dyskusji.
 — No dobrze. Ale co im powiedzieć?
 — Może pan powiedzieć, że musi pan przyjąć jakiegoś etranżera.
 — Kogo?
 — Wszystko jedno, przecie pytać nie będą, etranżera.
 Nikodem kiwnął ręką, przerywając urzędnikowi czytanie:
 — Bardzo panów przepraszam, ale mam ważnego interesanta, pana Etranżera. Może pan dyrektor Marczewski mnie zastąpi?
 — Ależ prosimy, prosimy.
 Dyzma ukłonił się i wyszedł.
 Gruby pan w czarnych okularach pochylił się ku sąsiadom i rzekł półgłosem:
 — Ten Dyzma to ciągle głową kręci. Kanclerski łeb!
 — Niestrudzona sztuka!
 W małym saloniku, stanowiącym poczekalnię, Dyzma ujrzał hrabinę Koniecpolską, lecz w takim stroju, że z trudem ją poznał.
 Miała na sobie brezentową kombinezę automobilo-