Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/195

nie dotknąć tej sfery. Po djabła mu to? Czy poto dochrapał się takiego stanowiska i takiej forsy, żeby teraz wleźć do kryminału? O, nie!
 To też gdy w pewnym momencie obie panie wstały, a panna Stella grobowym głosem zapytała:
 — Mistrzu, czy zgadzasz się przyjąć święcenia Wielkiego Trzynastego?
 Odparł krótko:
 — Nie. Nie zgadzam się.
 Zdumienie i smutek odbiły się na ich twarzach
 — Ależ dlaczego?
 — Nie mogę.
 — Czy są jakieś przeszkody hermetyczne? — zapytała tajemniczo brunetka.
 — Mam swoje powody.
 Hrabina Koniecpolska załamała ręce:
 — Mistrzu! Wyjawić nam, może to jakie glupstwy?
 — Eee tam — machnął ręką — ja nie znam się na tych rzeczach.
 Brunetka oburzyła się:
 — Pan? Pan się nie zna? Proszę, mistrzu, z nas nie żartować! Zresztą pani Lala ma objawienie, że tylko pan może być Wielkim Trzynastym.
 — Kiedy ja nie mam czasu! — irytował się Dyzma.
 — Mistrzu, to panu tak mało czasu zajmie. Przecie misterja, będą odbywały się tylko raz na miesiąc.
 — Nie chcę.
 Obie panie spojrzały na siebie z rozpaczą.
 Nagle brunetka podniosła ręce do góry i zawołała tragicznym szeptem:
 — Imieniem Wszechmocnego Zakonu zaklinam ciebie: otwórz serce dla Trzech Promieni Wiekuistych!
 Pana Lala skrzyżowała ręce na swoim wydatnym biuście i z nabożeństwem pochyliła główkę.
 Nikodem trochę przestraszył się. Naogół nie był przesądny, lecz na wszelki wypadek wolał nie odrzucać możliwości istnienia kobiet o „złem oku“, które mogą urok na człowieka rzucić.
 Przysadkowata panna Stella miała takie niesamowite