Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/20

 — Pan pozwoli, że z nim wypiję?
 Obok stał wysoki brunet w mundurze pułkownika i uśmiechał się doń jakoś dwuznacznie.
 Podnieśli kieliszki do ust i wypili. Pułkownik wyciągnął rękę:
 — Jestem Wareda.
 — Jestem Dyzma — odpowiedział jak echo, ściskając dłoń.
 — Winszuję panu, — pochylił się ku Dyzmie pułkownik — świetnieś pan tego Terkowskiego osadził. Widziałem.
 Dyzmie wystąpiły rumieńce na policzkach.
 — Aha — pomyślał — ten mnie zaraz wyprosi. Ale jak oni to grzecznie zaczynają...
 — Cha, cha, — cicho zaśmiał się pułkownik Wareda — jeszcze teraz krew pana zalewa na wspomnienie tego cymbała. Winszuję, panie... Dyzma. Terkowski dawno nie dostał takiej nauczki. Zdrowie pańskie!
 Wypili i Dyzma połapał się w sytuacji o tyle, że pojął, iż między owym grubym, Terkowskim, a pułł kownikiem musi być na pieńku.
 — Głupstwo — rzekł — szkoda tylko... tej... sałaty i talerzyka.
 Wareda wybuchnął głośnym śmiechem:
 — Pyszny kawał! Ależ pan jest złośliwy, panie Dyzma, pańskie zdrowie!
 — Wie pan, — dodał po chwili, stawiając kieliszek — że to pierwszorzędny kawał: Terkowski głupstwo, ale szkoda sałaty!
 Cieszył się ogromnie, a choć Dyzma nie mógł zmiarkować, o co właściwie temu pułkownikowi chodzi, śmiał się również, mając usta pełne tartinek.
 Pułkownik zaproponował papierosa i odeszli pod okno. Ledwie zdążyli zapalić, gdy zbliżył się do nich krępy, siwiejący blondyn o żywych ruchach i szklistych oczach.
 — Wacek, — zawołał — dajno papierosa. Zapomniałem swoich.
 Pułkownik wyciągnął ponownie srebrną papierośnicę: