Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/205

 Nagle panna Stella skończyła, zbliżyła się do Dyzmy i, zanim zdołał zorjentować się, pocałowała go w same usta. Ku jego zdumieniu po niej zrobiła to samo pani Lala, później obie hrabianki Czarskie i reszta pań.
 — Teraz spalcie kadzidła — rozkazała panna Stella.
 Po chwili z czterech rogów pokoju uniosły się sinawe dymki, pachnące jakimś dziwnym aromatem, słodkim i upajającym.
 Panie znowu zebrały się dookoła Dyzmy.
 Na znak panny Stelli wzięły się za ręce, tworząc półkole.
 Ona sama wzniosła ręce ku górze i zawołała:
 — Przybądź, o przybądź Panie!
 — Przybądź — powtórzyły wszystkie.
 — Okaż nam łaskę swoją! — wołała panna Stella.
 — Okaż...
 — Zejdź między nas!
 — Zejdź....
 — Wstąp w duszę zastępcy Twego!
 — Wstąp...
 — Wstąp w ciało Mistrza naszego!...
 — Wstąp...
 — Zapal go płomieniem!...
 — Zapal...
 — Rozpłomień go Twą niezmierną mocą!
 — Rozpłomień...
 — Przeniknij go żarem oddechu!...
 — Przeniknij!...
 Nikodema przeszedł dreszcz.
 — Kogo wołacie — zapytał przez zaciśniętą krtań nieswoim głosem.
 Odpowiedziały mu krzyki przerażenia. Niektóre były tak przejmujące, że mroziły mu krew w żyłach.
 — Przemówił, jest... To On!... — ozwały się głosy.
 — Kto?... — zapytał Dyzma trzęsąc się na całem ciele — kogo wołacie?
 Wtem, jakby tuż za karkiem, usłyszał wyraźnie głośne warczenie. Chciał zerwać się, lecz nie miał siły,