Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/209

z nich tylko palcem kiwnie, to przyjdzie, jak pierwsza lepsza z ulicy.
 Jakże inaczej wyobrażał je sobie, ilekroć widywał te dumne i eleganckie damy...
 Roześmiał się z zadowoleniem:
 — Prawdę mówi Krzepicki: wszystkie takie same dziwki..
 Zaczął padać deszcz. Gdy samochód zatrzymał się na Wspólnej, lało jak z cebra.
 Szybko przebiegł chodnik i wszedł do bramy. Gorzej było ze schodami. Wchodził na nie tak, jakby dźwigał wielki ciężar.
 — Urządziły, choroba!
 Ignacy powitał pana oznajmieniem, że przez wczorajszy i dzisiejszy dzień było z dziesięć osób, a pan sekretarz kilka razy, i ciągle dowiaduje się telefonem, czy pan prezes nie przyjechał. A najgorszy to był jeden nachał. Wymyślał i koniecznie chciał sam obejść mieszkanie, bo nie wierzył, że pana prezesa niema. Mówił, że pan prezes chowa się przed nim...
 — Jak wyglądał? — zapytał Dyzma.
 — Taki niski, gruby..
 — Nie mówił, jak się nazywa?
 — Mówił, jakoś Bączek, czy coś...
 — Cholera! — zaklął pan prezes. — Czego ten drań jeszcze chce.
 — Jakby przyszedł, panie prezesie, to ja mogę go zrzucić ze schodów — ofiarował się Ignacy.
 — Nie, nie trzeba.
 Zadzwonił telefon, Mówił Krzepicki. Są bardzo ważne sprawy, czy może przyjechać zaraz?
 — Stało się co?
 — Nic, nic nadzwyczajnego.
 — No, to czekam.
 Kazał Ignacemu przygotować czarną kawę i położył się na kanapie.
 Zastanowił się, czy opowiedzieć Krzepickiemu wszystko, co go spotkało u hrabiny Koniecpolskiej?... Do-