Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/212

szej zjawił się Boczek. Istotnie, zachowywał się z wielką pewnością siebie. Zdaleka wiało od niego wódką.
 Dyzma zmienił taktykę.
 Podał Boczkowi rękę, podsunął mu krzesło i zapytał, jak mógł najuprzejmiej, czem może służyć. Natomiast Boczek tem pewniej się czując, nie krępował się ani w słowach, ani w gestach. Posunął się nawet do takiej poufałości, że klepnął pana prezesa po ramieniu.
 Tego Dyzmie było już zanadto. Zerwał się z miejsca i wrzasnął:
 — Wont! Cholero! Wont!
 Boczek patrzał nań jadowicie i wstał:
 — Popamiętasz jeszcze mnie, widzisz go, szyszka!
 — Czego ty chcesz odemnie? Pieniędzy, draniu, chcesz? — pienił się Dyzma.
 Boczek wzruszył ramionami:
 — Pieniądze też przydadzą się.
 — Uuu... swołocz!...
 Nikodem wyjął z kieszeni dwadzieścia złotych, po namyśle dorzucił drugie dwadzieścia.
 — Czego pan piekli się, panie Nikodemie — pojednawczo zaczął Boczek — przecie ja panu żadnej krzywdy nie chcę zrobić...
 — Nie chcę, nie chcę, a czego pan mordę rozpuszczasz przy moim sekretarzu, co?
 Boczek usiadł:
 — Sza, panie Nikodemie. Czy nie lepiej nam żyć w zgodzie? Pan mnie pomożesz, a ja panu szkodzić nie będę...
 — To nie dałem może panu posady?
 — Co mi za posada, — wzruszył ramionami Boczek — osiem godzin człowiek tyra za głupie czterysta złotych. A przytem w fabryce taki huk, że nerwy nie strzymają. To nie dla mnie...
 — Może pana ministrem zrobić, co? — zadrwił Dyzma.
 — Co pan kpisz, panie Nikodem, a niby dlaczego pana zrobili prezesem banku
 — Bo rozum mam, rozumiesz pan?