Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/216

 — Jeszcze by nie!
 — No to chodź, jedziemy na obiad.
 — Zabierzemy i Krzepickiego.
 — Jak chcesz, zgodził się Wareda.
 W restauracji spotkali Ulanickiego i odrazu zrobiło się wesoło.
 — Znacie już tę anegdotę o buldogu i pinczerku: Gadajcie, co? — zapytał, gdy podano kawę.
 — Uważaj! — ostrzegł Wareda. — Nie zapominaj, że kto opowie stary kawał, stawia butelkę konjaku.
 — Nie mądrzyj się, Wacuś, — skarcił go z poważną miną Ulanicki. — Likurgiem, który tę zasadę prawną ustanowił, byłem przecie ja sam we własnej osobie. Ale słuchajcie. Otóż siedzi sobie na rogu Marszałkowskiej wyżeł...
 — Mówiłeś. że buldog...
 — Nie zawracaj kontrafałdy. Siedzi sobie wyżeł i patrzy, a tu z Ogrodu Saskiego pędzi buldog, olbrzymi buldog...
 Dyzma wstał i bąknął:
 — Na chwilę przepraszam.
 — Znasz ten kawał? — zapytał Wareda.
 Nikodem nie znał, lecz odpowiedział:
 — Znam.
 Prędko włożył płaszcz i wybiegł drzwiami, uchylonemi przez portjera.
 Szofer nacisnął starter i otworzył drzwiczki.
 — Możesz pan jechać do domu — powiedział Dyzma.
 Stał chwilkę na chodniku, zanim auto odjechało, poczem poszedł w kierunku Bielańskiej i wsiadł do taksówki:
 — Róg Karolkowej i Wolskiej.
 Kiedy jeszcze był mandolinistą w „Barze pod Słoniem“, często odwiedzał z kolegami i z przygodnymi kompanami tamte strony. Goście w barze, czasami, w przypływie dobrego humoru zabierali ze sobą orkiestrę
 Na długiej, wąskiej ulicy Karolkowej było ich kilka.
 Gdy auto stanęło, Nikodem zapłacił i, odczekawszy, aż szofer odjechał, skręcił w Karolkową.