Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/218

 — A tam — wskazał podbródkiem na kotarę — gra Ambrodziak? Niech pan powie, to mój kolega...
 — Gra — lakonicznie odparł restaurator.
 Nikodem wziął wykałaczkę w zęby i uchylił zielonego kretonu.
 Tu było więcej osób, a orkiestra grała długo, widocznie na zamówienie.
 Jednakże harmonista spostrzegł Dyzmę i gdy tylko skończyli tango, zbliżył się ku niemu:
 — Dobry wieczór, Pyzdraj.
 — Dobry wieczór — odparł prawie wesoło — z tej okazji daj pan większe piwo, panie Malinowski.
 — No, jak przyszedł stary kompan — dodał harmonista — to daj pan dwie z kropelkami.
 Wypili.
 — Interes macie? — zapytał Ambroziak.
 Nikodem kiwnął głową.
 — A wy teraz gdzie pracujecie?
 — Ja, — odparł po chwili wahania — et na prowincji.
 — Żyjecie?
 — Żyję.
 — No, jak macie interes to siądziem zboku.
 Wzięli swoje kufle i poszli pod okno.
 — Ambroziak, — zaczął Dyzma — musicie mnie po starej znajomości zrobić jedną rzecz...
 — Jaką rzecz?
 — Ludzi mi trzeba trzech, czterech ludzi, takich, co pietra nie mają, a gładko się załatwią.
 — Mokra robota? — zagadnął harmonista przyciszonym głosem.
 Nikodem pokiwał się na krześle:
 — Jeden facet dojadł mi do żywego.
 — Gość polityczny? — zaciekawił się Ambroziak.
 — Nie, gdzież tam... taki.. drań..,
 — I co? Trzeba ukatrupić?
 Nikodem poskrobał się po ramieniu:
 — Nie, poco, tylko zamknąć pysk, żeby nie gadał...
 Harmonista wychylił kieliszek i splunął: