Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/219

 — Można, dlaczego nie, tylko trzeba wybulić ze sto złociszów... Może sto dwadzieścia...
 — Dam radę — odparł Dyzma.
 Ambroziak kiwnął głową, wstał i znikł za kotarą. Dyzma czekał.
 Po chwili harmonista wrócił w towarzystwie małego blondyna o uśmiechniętych oczach.
 — Poznajomcie się, kolega Pyzdraj, Franek Lewandowszczak.
 Blondynek wyciągnął rękę, niespodziewanie wielką i sękatą:
 — Kto umarł? — zapytał wesoło.
 — Tak sobie — odpowiedział Dyzma z namysłem — mały interes.
 — Jak interes, to i zagrycha będzie?
 Nikodem kiwnął na gospodarza:
 — Panie Malinowski, butelka czystej i kotlet wieprzowy.
 Ambroziak pochylił się do blondyna:
 — Panie Franek, a kogo pan weźmie?
 — Myślę, że Antek Klawisz pójdzie i Teść pójdzie. Starczy.
 — We trójkę starczy? — z powątpiewaniem zapytał Nikodem.
 — A co? Taki silny?... Szemrany facet, czy zielony?
 — Zielony. Z prowincji... Gruby, jak beczka.
 — Zrobi się — skinął głową Franek — ale za przeproszeniem, pan to kto jesteś?
 — Co ci, Franek, do tego — wmieszał się Ambroziak — mój przyjaciel i tyle. Poco wszędzie suniesz nos?
 — Nie sunę, tak przez ciekawość. No to gadaj pan.
 Nikodem pochylił się nad stolikiem i zaczął objaśniać.
 Zarówno Lewandowski, jak i harmonista pili, nie wylewając za kołnierz, a Dyzma dotrzymywał towarzystwa. To też gospodarz wkrótce zabrał pustą, a postawił pełną butelkę. Również, nie czekając zamówienia, przyniósł nowy kotlet na zimno i kiszony ogórek. Wiedział,