Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/224

 Oczy atlety nabiegły krwią, z piersi wydobywało się głuche rzężenie.
 Walka stawała się coraz gwałtowniejsza. Zwarte ze sobą ciała pokryły się kroplami potu.
 Wielaga z wściekłością atakował przeciwnika, ten bronił się zawzięcie, lecz zawsze w dobrym stylu i zgodnie z regulaminem, podczas gdy Wielaga nie hamował już brutalnej żądzy pokonania Włocha, a nawet sędzia kilkakrotnie musiał interwenjować, gdyż używał niedozwolonych chwytów.
 Nagle udało mu się ująć Tracca w straszliwy chwyt, zwany „podwójnym nelsonem“. Ogromne jego ręce przesunęły się ztyłu pod ramionami Włocha i zwarły się na jego karku.
 Cyrk zamarł w oczekiwaniu.
 Zapaśnicy trwali w kamiennym bezruchu, w bezruchu tak pełnym wysiłku, że kłęby mięśni zdawały się rozsadzać skórę.
 Wielaga cisnął. Twarz Włocha stała się najpierw purpurowa, później sina. Oczy wytrzeszczały się męką nie do zniesienia, z otwartych ust po wysuniętym języku ściekała ślina.
 — Ohyda! — powiedziała panna Marjetta i zakryła oczy.
 — On go zamorduje — przeraziła się jej siostra — panie prezesie, to okropne...
 — A niech i skręci mu kark! — odparł Dyzma.
 — Wstyd, panie prezesie, — denerwowała się Marjetta.
 — Przecie może się poddać — wzruszył ramionami pułkownik.
 Lecz Włoch nie myślał o poddaniu się. Znosił piekielny ból i było widoczne, że nie ustąpi.
 Wielaga też doszedł do tego przekonania, a wiedząc, że wkrótce rozlegnie się gwizdek sędziego na przerwę, postanowił za wszelką cenę skończyć.
 Nagłym ruchem targnął przeciwnika wbok i nieznacznie podstawiwszy mu nogę, rzucił o ziemię i przywalił sobą na obie łopatki.
 Cyrk zatrząsł w posadach. Ogromny ryk, burza okla-