Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/227

cych w bramie przykucnął i ostrożnie wychylił głowę tuż nad ziemią, poczem cofnął się i szepnął:
 — Jest.
 Kroki zbliżały się i po minucie ujrzeli niskiego, grubego człowieka w czarnej jesionce. Gdy minął bramę, wysunęli się za nim.
 Obejrzał się.
 — Panie, — zawołał szczupły blondyn — ma pan zapałkę?
 — Mam — odparł tamten i przystanął, sięgając do kieszeni.
 — Pan się nazywasz Boczek? — nagle zapytał blondyn.
 Grubas przyjrzał się mu:
 — Skąd pan mnie zna?
 — Skąd, a stąd, draniu, że mordy nie trzymasz na kłódkę!
 — Kiedy...
 Nie dokończył. Potężny cios twardej pięści rozmiażdżył mu nos i górną wargę. Jednocześnie otrzymał z tyłu uderzenie w głowę i silne kopnięcie w brzuch.
 — Jezu! — krzyknął i potoczył się do rynsztoka.
 Pod czaszką uczuł szum, w ustach smak krwi.
 Napastnicy nie uważali jednak roboty za skończoną. Jeden pochylił się nad leżącym i walił go pięściami w brzuch i w piersi, drugi zbiegł na jezdnię i wymierzył obcasem dwa straszliwe ciosy w twarz.
 Okropny ból poderwał leżącego. Z nieprawdopodobną, jak na jego tuszę, szybkością, stanął na równe nogi i rozpaczliwym głosem ryknął:
 — Ratunku! Ratunku!...
 — Zatknij mu pysk! — zdyszanym szeptem zawołał blondyn.
 Drugi chwycił leżący na chodniku kapelusz ofiary i przytknął go do zmasakrowanej twarzy.
 — Ratunku... ratunku — krzyczał ten bez przerwy.
 Zdaleka na rogu ulicy przystanął ktoś.
 — Te, Franek, ktoś idzie.
 — Ratunku! Ratunku...