Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/229

 Początkowo przeraził się faktu śmierci Boczka. Przyszło mu na myśl, że śledztwo dojdzie jednak do niego. Bał się też, że widmo zamordowanego nie da mu spać po nocach.
 Z drugiej strony świadomość nieistnienia tego, wysoce niebezpiecznego człowieka, świadomość bezpieczeństwa i zniknięcia wiszącej dotychczas nad głową groźby, była uczuciem silniejszem od obaw, które z biegiem czasu malały do zera.
 Któż jego, prezesa banku, może posądzić o podmawianie jakichś bandytów do mordu!
 Zresztą, czyż on, Dyzma, winien jest śmierci Boczka? Przecież jej nie chciał.
 — Sam sobie winien. Głupia pała... Doigrał się...
 Do gabinetu wszedł Krzepicki. Zamknął za sobą drzwi i z tajemniczym uśmiechem powiedział:
 — Panie prezesie, czy zechce pan przyjąć pewnego interesanta? Interesanta bardzo ciekawego.
 — Kogo?
 — Pańskiego dobrego znajomego.
 Dyzma zbladł jak płótno. Zerwał się z miejsca i, drżąc na całem ciele, zapytał nieswoim głosem:
 — Kto?!...
 Opanował go nieludzki strach, że tam za drzwiami czeka Boczek, pokrwawiony, ze zmasakrowaną twarzą...
 — Co panu jest, panie prezesie? — z niepokojem zapytał Krzepicki.
 Dyzma oparł się o biurko.
 — Pan jest chory?
 — Nie, nic... Więc kto tam jest?
 — Kunicki.
 — Ach, Kunicki... Dobrze...
 — Przyjmie go pan?
 — Dobrze.
 Po chwili do gabinetu wpadł Kunicki. Rumiany i ruchliwy, jak zawsze. Już w progu rozpoczął powitania, wyrzucając szepleniące słowa z niesłychaną szybkością.
 Nikodem patrzał na niego kilka minut, nie mogąc na tyle się skupić, by zrozumieć, co mówi.