Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/231

potrzebne człowiekowi, mającemu tak genjalną głowę.
 Wejście Krzepickiego z korespondencją przerwało potok jego wymowy. Pożegnał się z Dyzmą, zamawiając się na jutro i wyszedł.
 — To znany spryciarz — zauważył Krzepicki.
 — Ho, ho i jaki — potwierdził Nikodem — takiego nie łatwo wykiwać.
 Długa twarz Krzepickiego rozszerzyła się w lekceważącym uśmiechu:
 — Mojem zdaniem, panie prezesie, niema takiego wielkiego spryciarza, któryby nie znalazł większego, co go nabije w butelkę.
 Dyzma roześmiał się szczerze. Sam siebie uważał właśnie za takiego spryciarza. Wydało mu się nawet, że rozumie to i Krzepicki, co zdawał się mówić poufały uśmiech na jego twarzy.
 — No, co pan kalkulujesz? — zapytał Dyzma.
 — Kalkuluję — odparł Krzepicki, spuszczając oczy — że nasze czasy należą do tego, co umie łapać okazję.
 — Niby jaką okazję?
 Krzepicki zadarł głowę, przeciągnął dłonią po ostro wystającej grdyce i rzucił niedbale:
 — Koborowo, to piękny grosz.
 — Ba!...
 — Nie każdemu się zdarza...
 Dyzma pokiwał głową:
 — A ot Kunickiemu się zdarzyło.
 — A może zdarzyć się i... panu.
 Nikodem spojrzał nań nieufnie:
 — Mnie?...
 — Świat należy do tych, co umieją skrupuły wyrzucić za okno.
 — Niby nie być skrupulantami?...
 Krzepicki nie odpowiedział i tylko bacznie obserwował oczy Dyzmy.
 — Panie prezesie — zaczął po chwili, cedząc słowa. — Wie pan, że jestem dla pana więcej niż życzliwy?
 — Wiem, — odparł Dyzma.
 — Otóż, chcę być szczery. Dla pańskiego dobra, a nie