Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/232

przeczę, że i dla mojego. Dziś tylko ten traci, kto jest głupi.
 Zamyślił się, a zniecierpliwiony Dyzma zawołał:
 — No, gadajże pan do cholery!
 — A nie pogniewa się pan prezes?
 — Cóż to, masz mnie pan za głupiego?
 — Boże broń i dlatego mówię...
 Przysunął krzesło i spoważniał:
 — Panie prezesie, czy żona Kunickiego wciąż kocha się w panu?
 — I to jak! Codzień ot takie listy przysyła.
 — To bardzo dobrze.
 Pochylił się do ucha Nikodema i zaczął mówić.
 Było już po trzeciej, gdy obaj wyszli z banku i wsiedli do samochodu.
 — „Oaza“ — krzyknął Dyzma szoferowi, i klepnął swego sekretarza po kolanie — a pan to też masz łeb na karku. Żeby się tylko udało!
 — Dlaczego się nie ma udać? Więc sztama? — wyciągnął rękę.
 — Sztama! — ścisnął ją mocno Dyzma.
 Tegoż wieczora prezes Nikodem Dyzma złożył wizytę inżynierowi Romanowi Pilchenowi, ministrowi komunikacji.
 Był to drobny brunet, zawsze uśmiechnięty i pogodny, znany ze swej pasji zdrabiania wyrazów. Jego żona, siwiejąca szatynka, o wybitnie semickim typie i sam minister przyjęli Dyzmę owacyjnie.
 — Prezesuniu kochanieńki — zawołał Pilchen na jego widok — ależ to słówko w cyrczku! Niechże cię kaczuszki podepczą! Myślałem, że szlaczek mnie trafi ze śmiechu! To się nazywa określonko!
 — Może niezbyt salonowe — ciągnąc słowa potwierdziła jego żona — ale zato bardzo męskie.
 — Słuszniutko, racyjka, mamy w naszym kraiku zadużo ugrzeczniaków i fajtłapków, zadużo cukiereczków! Silne słówko tak działa jak kubełeczek zimniutkiej woduni.