Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/241

Otóż poprosisz go pan do telefonu i powiesz, że wynikła wielka przeszkoda, że minister dowiedział się o jakimś procesie Kunickiego i powiada, że z wszystkiego będą nici, jeżeli Kunicki nie przedstawi natychmiast dokumentów w tej sprawie.
 — A była taka?
 — Była. Na to Kunicki powie panu, że ma takie dokumenty, ale w Koborowie i że zaraz jedzie, a jutro jeszcze przed odjazdem ministra przywiezie je. Tak napewno powie. Na to pan powiesz, że to niemożliwe, bo minister stanowczo chce omówić z nim handlową stronę kwiestji osobiście i to rano. Rozumiesz pan?
 — Tak jest, panie prezesie.
 — Trzeba tak zrobić, żeby Kunicki musiał kogoś posłać po te dokumenty, a żeby sam nie mógł ruszyć się z Warszawy. — Już to pan, panie Czerpak, potrafisz.
 — Dla pana prezesa, che, che, che, wszystko potrafię.
 — Nie pożałujesz pan tego — rzekł Dyzma, wstając.
 Dwa dni ułynęły Dyzmie w gorączkowym nastroju. Niekończące się rozmowy z sekretarzem, który z zadziwiającą skrupulatnością opracował plan w najmniejszych drobiazgach, później częste widywanie się z pogodnym, jak majowy ranek, Kunickim, długa wizyta u pani Przełęskiej, jeszcze dłuższa u jej znajomego komisarza urzędu śledczego, telefony, listy, konferencje, nie licząc częstego porozumiewania się z Czerpakiem.
 Nikodem w duchu pełen był podziwu dla sprytu Krzepickiego. Dobrze się czuł w jego towarzystwie i wiedział, że i Krzepickiemu jest z nim dobrze.
 Stopniowo, systematycznie dojrzewał planu. Oczka sieci zaciskały się wciąż, chociaż dla Kunickiego niepostrzeżenie. Po każdej rozmowie z Czerpakiem zjawiał się on w banku i zdawał Dyzmie obszerne sprawozdanie, nie kryjąc radości i uwielbienia dla życzliwych dlań uczuć kochanego pana Nikodema. Ten zresztą kadził mu nie mniej i zapewniał o swojej przyjaźni.
 Tak nadszedł decydujący czwartek.