Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/242

 W gabinecie prezesa Banku Zbożowego punktualnie o godzinie pierwszej zadzwonił telefon.
 — Psiakrew — z dobrze udaną irytacją zawołał Nikodem — pozwoli pan, panie Kunicki, że dowiem się, kto tam czego chce.
 — Ależ proszę, proszę, kochany panie Nikodemie — podskoczył Kunicki.
 — Słucham!...
 — ...
 — Co?... Kogo?...
 — ...
 — A, dzień dobry panu, owszem, wypadkiem udało się panu. Pan Kunicki jest właśnie u mnie.
 Podał słuchawkę Kunickiemu:
 — To naczelnik Czerpak. Szukał pana po całem mieście.
 Kunicki chwycił słuchawkę:
 — Hallo!... Moje uszanowanie panu naczelnikowi, moje uszanowanie. Czem mogę służyć panu naczelnikowi?
 Dyzma wstał i podszedł do okna. Słuchał. Był tak podniecony, że literalnie wpił się palcami w parapet. Słuchał.
 Stopniowo zaczął się uspakajać. Rozmowa potwierdziła jego nadzieje.
 Głos Kunickiego zwolna przeszedł w dźwięk niepokoju, przerażenia i zajęczał prośbą, później, gdy odkładał już słuchawkę, zawołał z nieukrywaną rozpaczą:
 — Cóż ja pocznę! Cóż ja pocznę!
 — Bo co się stało? — zapytał Dyzma ze współczuciem.
 Kunicki rzucił się na krzesło i otarł pot z czoła. Szepleniąc jeszcze bardziej niż zwykle, zaczął opowiadać Nikodemowi, że żądają koniecznie dokumentów z procesu, że musi je dostarczyć najpóźniej do jutra do ósmej wieczór, a że ruszyć się nie może, bo ma audjencję u ministra o jedenastej rano, a minister przecie wieczornym pociągiem wyjeżdża na cały miesiąc.