Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/243

 — Ratuj, pan, kochany panie Nikodemie, radź co zrobić? Co począć?
 — Hm... prosta rada: depeszuj pan do Koborowa, by panu te dokumenty wysłali.
 — Ba! — zawołał Kunicki — żeby to było możliwe! Dokumenty są w kasie ogniotrwałej, a klucze przecie mam ze sobą.
 — No, to trzeba zaraz kogoś posłać. Ma pan przecie swój samochód. Może szofera?
 — Szofera?! Królu złoty! Jakże ja mogę szoferowi dać klucze od kasy?! Tam są pieniądze, i papiery, i biżuterja, i najróżniejsze dokumenty olbrzymiego znaczenia... Boże, Boże, co począć, co począć?!...
 Dyzma zamyślił się:
 — No dobrze, a nie ma pan w Warszawie nikogo zaufanego?
 — Nikogo, nikogo, ani żywej duszy!
 — No, to na dostawy trzeba pogwizdać.
 — Panie, ależ to miljony, to miljony! — oburzył się Kunicki. — Marzyłem o tem od lat! I teraz nagle... ach ja idjota czemuż nie zabrałem!...
 — Czego?
 — No, tej zielonej teczki, którą pokazywałem panu... Pamięta pan?...
 Wtem Kunicki uderzył się w czoło. Chciał coś powiedzieć, lecz przygryzł wargi.
 — Owszem, pamiętam. Zielona teczka — rzekł spokojnie Dyzma.
 — Byłby jeden sposób — odezwał się po pauzie Kunicki tonem wahania — byłoby jedno wyjście... ale...
 Dyzma spuścił oczy, by Kunicki nie mógł w nich dojrzeć wyrazu oczekiwania.
 — Jaki sposób?
 — Hm... Nie śmiałbym nawet prosić... Ale sam pan wie, jakie to ważne dla mnie... Dla mnie i dla pana też...
 — Pewno. Miljony pieszo nie chodzą.
 — Drogi panie Nikodemie — wybuchnął Kunicki —