Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/244

pan jest jedynym człowiekiem, który może uratować całą sprawę.
 — Ja? — nieszczerze zdziwił się Dyzma.
 — Pan, pan, bo tylko panu jednemu mogę zaufać. Panie Nikodemie, kochany królu złoty, niechże mi pan nie odmawia!
 — Niby czego?
 — Wprawdzie zmęczy się pan trochę, ale co to znaczy w pańskim młodym wieku! Kochany panie Nikodemie, niech pan machnie się do Koborowa!
 Wyjął z kieszeni skórzany woreczek, w którym pobrzękiwały klucze.
 — Niechże pan mnie ratuje. W panu jedyna nadzieja!
 Nikodem wzruszył ramionami:
 — Ja tam nie lubię grzebać się po cudzych schowkach.
 — Królu złoty! — Kunicki złożył ręce błagalnym ruchem.
 — Nikodem udawał, że się namyśla:
 — I trzeba lecieć, jak warjat... Człowiek się nie wyśpi...
 — — Więc cóż ja pocznę, co ja pocznę?! — rozpaczliwie szeplenił Kunicki.
 Dyzma bębnił palcami po biurku, wreszcie machnął ręką:
 — No już, dobrze, pal pana licho, pojadę.
 Stary zaczął wśród szeplenienia dziękować, ściskając dłonie Nikodema, lecz ten dojrzał wyraźnie błyski obawy i nieufności w jego małych, ruchliwych oczkach.
 — Który to klucz?
 — O ten, ten, a otwiera się całkiem poprostu, tylko górną rozetę trzeba nastawić na dziewiątkę, a dolną na siódemkę.
 Dyzma wziął ołówek i zanotował sobie cyfry:
 — No to już dobrze, zjem coś i pojadę. Dzwoń pan po samohcód.
 W godzinę później Nikodem po krótkiej rozmowie z sekretarzem, zszedł na dół.