Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/245

 W bramie czekał nań Kunicki. Był zdenerwowany tak dalece, że nie umiał już tego ukryć. Raz po raz podejrzliwie zerkał na Dyzmę, dając mu ostatnie informacje i objaśniając, że teczka z dokumentami leży z prawej strony na samej górze, że w teczce są absolutnie wszystkie dokumenty, dotyczące procesu, że zatem nigdzie więcej szukać ich nie trzeba.
 — Dobra, dobra, — przerwał mu Dyzma i otworzył drzwiczki auta.
 — A niech pan, kochany panie Nikodemie, nie zapomni dobrze zamknąć kasę. I rozetki przekręcić.
 — Zrobione, no dowidzenia. Jazda!
 Samochód ruszył. W kwadrans już byli za miastem.
 Nikodem wydobył z kieszeni długi, wąski, stalowy klucz i obejrzał go z zainteresowaniem:
 — Taka mała cholera — mruknął pod nosem, — a tyle przez nią da się zrobić.
 Auto szło szybko znajomą szosą. Wkrótce zaczął kropić deszcz, pokrywając szyby drobniutkiemi kropelkami. Zbliżał się wczesny jesienny zmierzch. Nikodem nastawił kołnierz i rozmyślając, zdrzemnął się.
 Zatrzymali się raz tylko w celu zmiany koła, gdyż najechali na gwoźdź.
 Było już zupełnie ciemno, gdy dojrzeli światełka Koborowa.
 Wysiadł przed podjazdem i wydał szoferowi dyspozycje. Otworzyły się drzwi, wybiegła służba.
 — Pani w domu? — zapytał Dyzma, nie odpowiadając na ukłony.
 — Tak jest, proszę jaśnie pana. Pani jest w bibljotece.
 — Dobrze.
 — Czy mam zameldować?
 — Niepotrzeba. Możecie odejść, sam potrafię.
 Przeszedł przez ciemny salon i otworzył drzwi.
 Przy stole siedziała Nina, pochylona nad książką. Nie podniosła głowy. Nikodem zamknął drzwi za sobą i chrząknął:
 Teraz dopiero podniosła nań oczy i stłumiony okrzyk