Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/246

wyrwał jej się z ust. Zerwała się i podbiegła do niego, zarzucając mu ręce na szyję:
 — Niko, Niko, Niko!...
 Tuliła się doń, a jej twarz jaśniała szczęściem:
 — Przyjechałeś, przyjechałeś, mój słodki, moj jedyny!
 — Jak się masz, Nineczko!
 — Boże, jak ja strasznie stęskniłam się za tobą!
 — A ja niby nie?
 — No siadajże! Powiedz, na długo przyjechałeś.
 — Niestety, tylko na parę godzin.
 — Co ty mówisz? Ależ to okropne.
 — Tak się składa.
 Głaskała jego twarz końcami palców.
 Nikodem w krótkich słowach wyjaśnił cel swego przyjazdu i dodał, że z radością podjął się tej wycieczki, gdyż wiedział, że będzie mógł bodaj kilka godzin spędzić z Niną.
 Siadła mu na kolanach i przerywając sobie pocałunkami, opowiadała o swojej tęsknocie, o miłości, o nadziei, z jaką oczekiwała tej szczęśliwej chwili, gdy zostanie jego żoną.
 — Jeżeli nic nieprzewidzianego nie zdarzy się — przerwał jej Dyzma — pobierzemy się prędzej, niż myślisz.
 — Jakto? A rozwód? Przecie procesy rozwodowe ciągną się miesiącami.
 — Niema strachu, bo tu obejdzie się bez rozwodu. Radziłem się adwokata. Da się zrobić unieważnienie małżeństwa.
 — Nie znam się na tem — z powątpiewaniem powiedziała Nina — w każdym razie jesteś bardzo dobry, że myślałeś o tem.
 Podano kolację. Przeszli do jadalni. Wypytywała Nikodema o jego obecny tryb życia. Cieszyła się, że bywa u Czarskich i Roztockich, że jest protektorem komitetu, opracowującego projekt akademji literackiej, że ma już kilkadziesiąt tysięcy odłożonych w banku.