Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/249

 Pozostałe rzeczy z powrotem umieścił w kasie, zamknął ją na klucz i wziąwszy pod pachę obie odłożone teczki, poszedł pożegnać się z Niną.
 Czekała nań w buduarze nieco zniecierpliwiona jego długą nieobecnością. Jednakże uśmiechnęła się doń i zapytała:
 — Już musisz jechać, najdroższy?
 — Muszę. Niema rady — usiadł przy niej i wziął ją za rękę. — Kochana Nineczko — zaczął, przypominając sobie plan, ułożony z Krzepickim. — Kochana Nineczko, czy masz do mnie zupełne zaufanie?
 — Jak możesz nawet pytać? — powiedziała z wyrzutem.
 — Bo widzisz, bo widzisz... jakby tu powiedzieć, zbliżają się takie sprawy, że wyklaruje się, co i jak...
 — Nie rozumiem.
 — Wyklaruje się wszystko. Albo pozostanie postaremu, to znaczy, że ty do śmierci będziesz z Kunickim, albo pobierzemy się i Kunickiego djabli wezmą. A wybór zależy od ciebie.
 — Niku! Przecie to jasne!
 — I ja tak sądzę. Tedy proszę cię, Nineczko, musisz mi we wszystkiem wierzyć, na wszystko godzić się, w niczem nie zaprzeczać, a już ja załatwię wszystko.
 — Dobrze, ale dlaczego jesteś taki tajemniczy? Przecież to jasne.
 — Nie wszystko jeszcze jest jasne — powiedział z wahaniem, — ale będzie jasne. — On stary, a przed nami życie... Rozumiesz?...
 Była trochę zaniepokojona, lecz wolała nie wypytywać. Powiedziała tedy poprostu:
 — Ufam ci bez granic.
 — No to w porządku — klepnął się po kolanach — a teraz muszę już jechać. Dowidzenia, Nineczko, dowidzenia...
 Objął ją i zaczął całować.
 — Dowidzenia najdroższa, a nie miej mnie za złego człowieka. Jeżeli co robię, to tylko dlatego, że ciebie kocham nad życie.