Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/253

 — Jeżeli tak — rzekł Dyzma — możesz pan być spokojny. To mój przyjaciel.
 — Serdeczne, serdeczne dzięki.
 Zerwał się, by uścisnąć rękę Nikodema.
 Następnie zaczęli omawiać szczegóły sprawy. Reich i Krzepicki nie zapomnieli o najmniejszym drobiazgu i Dyzma z podziwem słuchał, przyznając w duchu, że sam nie potrafiłby dać sobie rady.
 Gdy wrócili do banku, czekał już tu Kunicki. Jego ruchy, wyraz twarzy i oczu — wszystko zdradzało wielkie zaniepokojenie. Krzepicki w przejściu obrzucił go ironicznem spojrzeniem, lecz ten nawet nie zauważył jego. Podbiegł nerwowym krokiem na spotkanie Dyzmy i zaszeplenił:
 — Przyjechał pan! Cieszę się bardzo. Przywiózł pan teczkę?
 — Dzień dobry. Przywiozłem.
 — Panie Nikodemie, doprawdy nie rozumiem, co to wszystko znaczy?
 — Niby co?
 — No z tą audjencją u ministra! Czerpak powiedział mi, że odłożona. Minister wcale nie wyjeżdża. Panie Nikodemie, on wcale nie miał zamiaru wyjechać. Co to ma znaczyć?
 — Chodźmy do mego mieszkania — odparł czerwieniąc się Dyzma — tam panu wytłumaczę.
 — Dopawdy, doprawdy nie rozumiem — szeplenił bez przerwy, drepcząc za Nikodemem.
 — Niech Ignacy idzie sobie na miasto — rzekł Dyzma do służącego.
 Gdy Ignacy wyszedł, zwrócił się do Kunickiego:
 — Panie Kunicki... hm... Otóż pańska żona postanowiła wziąć rozwód.
 — Co takiego? — poderwał się Kunicki.
 — To, co pan słyszy. Rozwodzi się i wychodzi za mnie.
 Kunicki obrzucił Dyzmę złym wzrokiem.
 — Ach tak... Może przyjechała z panem?
 — Nie, została w Koborowie.