Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/266

odmawiały mu posłuszeństwa. Skrzywił się i odpowiedział:
 — Aby nie dziś.
 Istotnie Dyzma był doszczętnie wyczerpany. Cały dzień przeleżał bezczynnie na kanapie. Nie podnosił się nawet do telefonu, który dzwonił kilkakrotnie.
 Myśli jego koncentrowały się na tem, jak w bezpieczny sposób wycofać się z loży Gwiazdy Trzypromiennej. Druga z tych nocnych orgij, które go przerażały i doprowadzały do śmiertelnego zmęczenia zdecydowanie wpłynęła na jego ustosunkowanie się do zaszczytnej roli Wielkiego Trzynastego.
 Rozumując zresztą logicznie, doszedł do przekonania, że i tak dzięki loży nawiązał bardzo bliskie znajomości z paniami z najwyższego towarzystwa, że otwarte są dla niego ich domy i gdyby udało mu się teraz jakoś z Zakonu wykręcić, w niczemby to nie zmniejszyło zdobytych stosunków.
 Ale jak wykręcić się. Najprościej byłoby poradzić się Krzepickiego, który na wszystko ma gotowe sposoby. Jednakże nie mógł tego zrobić. W pamięci zbyt mocno tkwiła groźba śmierci za zdradę tajemnic loży.
 Po długich rozmyślaniach wpadł na pomysł: czy nie najlepiej powiedzieć tym zwarjowanym babom, że dzisiejszej nocy djabeł zabronił mi być tym całym „trzynastym“?... Nie podobam mu się więcej i zapowiedział, że więcej nie zjawi się, jeżeli będę ja...
 Postanowił zaraz nazajutrz pójść do hrabiny Koniecpolskiej i tak sprawę postawić.
 Niech sobie zamęczają kogo innego.
 Roześmiał się. Przyszedł mu na myśl Wareda.
 — Wpakuję Waredę! Powiem, że djabeł gwałtem chciał Waredy.
 Ignacy podał kolację i przyniósł wieczorne dzienniki. Dyzma odsunął je niechętnie i zabrał się do jedzenia, gdy zadzwonił telefon.
 Telefonował Wareda. Po krótkich powitaniach zapytał:
 — No, czytałeś?