Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/270

 Przeszli przez pusty budynek stacyjny i wsiedli do auta.
 Motor rozbudził się na warkot starteru, koła poślizgnęły się na śniegu i samochód ruszył.
 — Powiedz, powiedz... czy on... czy on... odrazu się zgodził?
 W głosie jej drgał niepokój.
 Dyzma roześmiał się:
 — Musiał.
 — Jakto musiał? — przestraszyła się.
 — Nineczko — odparł krótko — sama mówiłaś, że miłość wszystko zwycięża.
 Gdy mijali tartaki rozbłysły właśnie latarnie. Kilku ludzi, stojących przy drodze zdjęło czapki.
 — No i co... co on teraz będzie robił?
 — A co to nas obchodzi — wzruszył ramionami Nikodem. — Zabrał wszystko co było w bankach. Było prawie tyle co warte Koborowo. Z głodu nie umrze.
 — Wyjechał zaganicę?
 — Tak.
 — A nie wróci?
 — Mowy niema. Już ja ci ręczę.
 Zamyśliła się.
 — Powiedziałeś, Niko, że musiał się zgodzić. Czy... czy były jakieś powody natury...
 — Nie masz większego zmartwienia, Nineczko? Rzecz załatwiona i koniec. Co cię to teraz obchodzi?
 — Jednak on był moim mężem...
 — A ja ci mówię, że nawet nie był.
 Zdziwiła się:
 — Jakto nie był?
 Zaczął jej wyjaśniać, jak umiał, zawiłą procedurę unieważniania małżeństw i powtarzać argumentację adwokata,
 — Za dwa miesiące, jak dobrze pójdzie, będziesz znowu panną Ponimirską, a za trzy, jeżeli masz jeszcze na to chęć, zostaniesz moją żoną.
 M lczała.
 Zaniepokoiło to Dyzmę. A może teraz rozmyśli się?...