Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/271

Może, poczuwszy wolność, nie zechce wiązać się z nim.
 — Czemu milczysz, kochana Nineczko? — zapytał najsłodziej, jak potrafił.
 — Ach, nic nic — ocknęła się — myślałam o tej historji. Ale nie trzeba o tem myśleć, prawda?... Minęło... przeszło... Widocznie tak się stać musiało...
 Przytuliła się do niego:
 — Życie takie jest — powiedział z przekonaniem.
 — Boję się życia. Życie jest groźne.
 — Ja się go tam nie boję.
 — O wiem, bo ty jesteś silny, strasznie silny.
 Wszystkie okna pałacu koborowskiego jarzyły się światłem.
 Nina wyjaśniła, że ostatnio co wieczór kazała robić taką iluminację, gdyż bała się ciemności.
 W hallu zebrała się cała służba.
 Wprawdzie nie wiedzieli nic konkretnego, lecz z urywkowych spostrzeżeń szofera, który bez pana powrócił z Warszawy, wyciągali pewne wnioski, obecnie potwierdzone niebywałym wypadkiem wyjazdu pani na stację.
 Czuli, że się coś święci. Nina nazwała to intuicją, a Nikodem — nosem.
 Na twarzy pokojówki, której kazał przygotować sobie łóżko w sypialni Kunickiego, nie dojrzał ani cienia zdziwienia.
 Nina martwiła się, że znowu zostanie sama, gdy on pojedzie do Warszawy.
 — Jedź i ty, Nineczko. Zabiorę cię ze sobą.
 — Ba — uśmiechnęła się — gdyby to było możliwe.
 — A dlaczego nie? — zdziwił się.
 — Nie wypada. Jakto? Nie rozumiesz, jaki wywołałoby to skandal?
 — Pchi — wzruszył ramionami — wielkie rzeczy. Przecie my się pobierzemy. Zresztą możesz zamieszkać w hotelu i będziemy widywali się codziennie.
 Klasnęła w ręce:
 — Mam, mam! Ciocia Przełęska! Zamieszkam u cioci Przełęskiej!