Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/272

 — No widzisz.
 — Ale nie chciałabym, żeby mój pobyt w Warszawie przeciągnął się dłużej. Nie lubię miasta. Najlepiej czuję się w Koborowie. Prawda, Niku, że my będziemy mieszkali stale w Koborowie?
 — Ma się wiedzieć. Dość mam już tej Warszawy. Powyżej uszu.
 — Jakiś ty dobry. Chodź zagram ci coś, co grywałam zawsze, myśląc o tobie.
 Przeszli do małego saloniku. Nina otworzyła pianino.
 — A ty nie grasz? — zapytała.
 — Tylko na mandolinie.
 Roześmiała się:
 — Chyba żartujesz?
 — Jak Boga kocham.
 — To takie komiczne — grać na mandolinie.
 — Dlaczego?
 — Nie wiem, ale wydaje mi się, że to musi być strasznie zabawne. Taki poważny prezes, mąż stanu i raptem mandolina.
 — Żałuję, że instrument zostawiłem w Warszawie. Zagrałbym ci też jeden kawałek.
 Pocałowała go w same usta, lecz gdy chciał ją obiąć wywinęła się ze śmiechem i zaczęła grać.
 — Ładne? — zapytała, zamykając wieko.
 — Owszem. Nawet bardzo ładne. A słowa do tego jakie?
 — Jakto słowa? — zdziwiła się. — Aha! Ty myślałeś, że to z opery? Nie. To jest sonata, wiesz czyja?
 — Czyja?
 — Czajkowskiego.
 — Aha, ładny kawałek. A jak się nazywa?
 — C-mol.
 — Cemol? Śmiesznie. Dlaczego nie de mucha.
 Nina rozbawiona zarzuciła mu ręce na szyję:
 — Mój pan dziś jest nastrojony żartobliwie. E... teraz już wiem: z tą mandoliną, to też był żart. Niedobry! Tak dworować ze swojej małej Nineczki. Nineczka! Wiesz, że mnie nikt tak nie nazywał?... Ni-neczka...