Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/275

łotę, nauczę porządku! Dawaj jajecznicę i każ osiodłać konia... Stój! Nie, każ zaprząc sanki.
 — Słucham jaśnie pana.
 Po śniadaniu siadł na małe eleganckie sanki, zaprzężone w parę koni w lejc i kazał jechać do papierni. Zaraz w kantorze uderzył go widok urzędników, pijących harbatę.
 — Co to, do cholery! — krzyknął. — Fabryka, czy knajpa?
 Urzędnicy zerwali się na równe nogi.
 — Co to za moda! Czy wam za to płaci się, żebyście tu żarli?! Woźny! Gdzie jest woźny?
 — Jestem, proszę pana prezesa.
 — Zabrać mi zaraz te szklanki do ciężkiej cholery! I więcej nigdy nie podawać. A panowie możecie źryć w domu. Zrozumiano?
 Przeszedł przez biuro i otworzył drzwi gabinetu dyrektora. Gabinet był pusty.
 — Gdzie dyrektor?
 — Pan dyrektor przychodzi o dziewiątej — drżącym głosem wyjaśnił jeden z urzędników.
 — Coo?... O dziewiątej? Darmozjady, psia krew!
 Wszedł do fabryki. Praca wrzała tu w pełni. Robotnicy witali Dyzmę charakterystycznem skinięciem głowy, w którem przejawia się cała nieufność, hardość i obawa, jakie czuje robotnik wobec pracodawcy.
 Młody inżynier przybiegł do Dyzmy i przywitał go z szacunkiem.
 — Jak tam — zapytał Nikodem — w porządku?
 — Wszystko w porządku, proszę pana prezesa.
 — Niech pan powie swemu dyrektorowi, żeby przychodził do fabryki o godzinie siódmej. Zwierzchnik powinien dawać przykład podwładnym.
 Podał mu rękę i wyszedł.
 Młyn tartaki, stajnie, obory, gorzelnia — wszystko to zajęło mu czas do południa. Przeszedł przez Koborowo jak groźna burza, pozostawiając za sobą panikę.
 Gdy podjeżdżał do pałacu, ujrzał w oknie Ninę.