Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/276

Uśmiechnięta stała z podniesionemi rękoma i machała niemi na powitanie.
 Była jeszcze w szlafroczku, lecz zbiegła do hallu.
 — Skądże mój pan wraca? — zapytała półgłosem gdyż w sąsiednim pokoju lokaj nakrywał stół.
 — Byłem w gospodarstwie. Robiłem przegląd.
 — I jakże?
 — Za dużo próżniaków. Ja ich teraz wezmę do galopu.
 — Kochanie, ja nie chcę, żebyś ty zajmował się gospodarstwem. Po naszym ślubie musisz wziąć administratora. Pomyśl: to zabiera tyle czasu! Cały dzień byłbyś poza domem. Ja nie chcę zostawać sama. Zrobisz to, Niku?
 — Już zrobiłem — roześmiał się.
 — Jakto?
 — Zaangażowałem administratora.
 — Tak? To znakomicie.
 — No bo jak mamy jechać do Warszawy na kilka miesięcy, to musi ktoś pilnować, bo całe Koborowo rozkradliby.
 — A kogo zaangażował mój pan?
 — Niejaki Krzepicki, znasz go zdaje się?
 — Jakto? Zyzio? Zyzio Krzepicki, adjutant cioci Przełęskiej?
 — Aha. Ten sam.
 — Komiczny chłopak. Kiedyś mi nadskakiwał. Ale on dawniej nie miał najlepszej opinji.
 — Prawdę powiedziawszy, ja nic złego o nim nie słyszałem. Od założenia banku jest moim sekretarzem.
 — I jesteś z niego zadowolony?
 — Dlaczego nie? A ty nie chcesz, żeby on administrował?
 — Cóż znowu! Mój drogi, ja tak dalece nie interesuję się temi sprawami i tak gruntownie na nich się nie znam.
 Zaczęli schodzić się oficjaliści i służący zameldował o tem Dyzmie.
 Gdy Nikodem wszedł do obszernej kancelarji, znaj-