Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/278

 — A pan zrozumiałeś to, co mówiłem?
 — Tak jest, ale...
 — Wszystko pan zrozumiałeś?
 — Wszystko i dlatego właśnie...
 — To nie mamy o czem gadać. Ja tu zwołałem panów nie na rozmówki. A komu się co nie podoba — wolna droga. Na świeży luft! Nikogo nie trzymam za połę. Tylko radzę zastanowić się! O posadę dziś nie tak łatwo. A świadectwo to już dam takie, że no! A i stosunki też mam! Już tam nie radziłbym nikomu w Polsce być moim wrogiem! Dowidzenia panom!
 Wyszedł, trzasnąwszy drzwiami.
 Przez chwilę panowało zupełne milczenie.
 — Ładna historja — odezwał się jeden z zebranych.
 — Ależ to oburzające — zawołał kierownik gorzelni — przecie on z nas chce szpiegów zrobić!
 — I co za ton!
 — Ja tam pójdę do dymisji.
 — Przecie on nas potrakował, jak sołdatów.
 — A co za język! To skandal! Mówił do nas jakimś żargonem, jakby uważał, że inteligentnego języka nie zrozumiemy!
 — Mówił, jakby po to, żeby nas obrazić!
 — Jedno tylko mamy wyjście: gremjalnie podać się do dymisji.
 — Byle tylko solidarnie!
 Nie wszyscy wszakże podzielali ten pogląd. Młody, niewiele ponad trzydziestkę liczący agronom, nazwiskiem Taniewski, zaoponował:
 — A ja z góry uprzedzam: na mnie panowie nie liczcie.
 — Ani na mnie — dodał weterynarz.
 Posypały się pytania pełne oburzenia.
 Taniewski wzruszył ramionami:
 — O co panom chodzi? Jeżeli o formę tej odprawy, to ja to uważam za rzecz błahą. Prezes Dyzma jest za wielkim człowiekiem, ma takie zasługi wobec kraju i tyle państwowych spraw na głowie, że jeżeli nie robi z na-