Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/282

ności, a raczej dzięki nieustannej atrakcyjności — jednostajnie.
 Zrana chodziła z ciotką na spacer, lub robiła zakupy w sklepach. O pierwszej wracała, zastając zawsze kogoś, kto przyszedł ją obejrzeć, później był obiad albo w domu, albo u znajomych, czasami na zaproszenie Nikodema w restauracji. O siódmej zjawiał się on sam i jechali do teatru czy kina. W pierwszym wypadku Nikodem odprowadzał ją do domu i żegnali się w bramie, natomiast w drugim — kino kończy się znacznie wcześniej niż teatr — wchodził z nią na górę i razem jedli kolację.
 Nikodem wciąż nalegał, by przyszła do niego, lecz ona odkładała to z dnia na dzień.
 Byli właśnie na bardzo sprośnej farsie i Dyzma postanowił sforsować jej upór. Gdy samochód zatrzymał się przed domem pani Przełęskiej, odprawił auto.
 — Pójdę pieszo. To niedaleko — powiedział szoferowi.
 Kiedy Nina chciała nacisnąć guzik dzwonka, powstrzymał jej rękę:
 — Nie, Nineczko, teraz pójdziemy do mnie.
 — O nie, ja idę do siebie.
 — Koniecznie musisz!
 — Ależ to niemożliwe! Co sobie ciocia o mnie pomyśli.
 — Pomyśli, co zechce. Cóż to ciebie obchodzi?
 — Nie, nie! — upierała się.
 — Na chwilę, na pół godzinki — prosił — czy ty mnie już nie kochasz?
 Przytuliła się do niego i szepnęła:
 — Więc dobrze, ale nie teraz
 — Teraz.
 — Nie. Jutro. Powiemy, że idziemy do kina.
 Skrzywił się i chciał jeszcze nalegać, lecz Nina zadzwoniła i w bramie rozległy się kroki stróża.
 Szybko pocałowała go w usta i zniknęła w bramie.
 Mróz był dość duży i Nikodem nastawił kołnierz fu-