Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/289

nię się i wybij sobie ze łba, żebym takim patałachem, jak ty, sobie głowę zawracał. Nie takie ja teraz mam kobiety.
 — Żenisz się z tą, coś z nią szedł?
 — Z tą czy nie z tą, nie twojej babki interes.
 — Ja wiem, że z tą — w głosie jej zabrzmiała nienawiść.
 — Co tobie do tego?
 — To, że ciebie kocham! — krzyknęła.
 — Cicho, czego wrzeszczysz! Kochasz to kochaj, mam to gdzieś. A teraz odczep się, bo nie mam czasu.
 Znowu chwyciła go za rękaw.
 — Zaczekaj jeszcze chwilę.
 — No.
 — Pójdź ze mną na noc...
 Uczepiła się nadziei, że zdoła go jeszcze namówić, odciągnąć od tamtej.
 Odepchnął ją lekko:
 — Odejdź.
 — Nikodem!...
 W jej oczach zabłysły łzy.
 — Jeszcze mi tu wyć zaczniesz, no mówię ci, że nie mogę. Dziś nie mogę. Gdybym nawet chciał.
 — Dlaczego?
 — Mam robotę.
 — Aha!... — skinęła głową z powagą.
 Zrozumiała, że oczywiście taka rzecz jak „zrobienie“ banku, to nie byle co i że ona, Mańka, wobec tego nic nie znaczy.
 — Ale później — zaczęła później...
 — Może później. Dowidzenia.
 Chciał odejść, lecz jeszcze raz go zatrzymała:
 — Nikodem, nie pocałujesz mnie?
 — O jej! Nudzisz.
 Pochylił się ku niej i cmoknął w policzek. Mańka wszakże nie dała się tem zbyć i objąwszy szyję Dyzmy przywarła do jego ust.
 Miała wargi soczyste, jędrne i zimne od mrozu.
 — No, dość — odsunął ją od siebie.