Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/294

 — A może szpieg? — niepewnie powiedział Dyzma.
 — A jeżeli nie? Niby dlaczego ma być zaraz szpiegiem?
 — Może nie być, a może i być. Nikt go nie zna. Skąd ma forsę? Co? Z czego żyje?
 — Hm...
 — Przybłęda. Obcy obywatel...
 — No tak — zastanowił się Wareda — możliwe. Możnaby sprawdzić jego dokumenty. Ewentualnie nawet zrobić rewizję w jego hotelu, ale jak okaże się, że jest w porządku, będzie fiasco. To nie jest sposób...
 Wypił kieliszek wódki i nagle uderzył dłonią w stół:
 — Będzie sposób! A wiesz, że to będzie sposób...
 — No?
 — Tobie przecie nie chodzi o to, żeby go wsadzić, tylko o to, żeby go... odsadzić?
 — Jakto odsadzić?
 — No, odsadzić od pani Niny.
 — A no tak.
 — No więc to jest sposób. Aresztuje się go, zrobi się rewizję, puści się o tem wzmiankę do gazet, a później faceta się przeprosi i wypuści.
 — No, to co pomoże?
 — Jakto co? Nie kapujesz?
 — Nie.
 — No przecie to proste. Cóż ty myślisz, że pani Nina zechce przestawać z takim, co jest podejrzany o szpiegostwo?
 Dyzma zastanowił się i odparł po pauzie:
 — Chyba nie.
 — Że wogóle takiego będą przyjmować w towarzystwie?... Nie, bracie, po takim szpasie, będzie musiał zapakować manatki i wyjechać.
 — Hm... Ale... może przecie wytłumaczyć, że to była pomyłka — zauważył Nikodem.
 — A my — powiedział Wareda — możemy dać do zrozumienia, że go wypuszczono, bo był za sprytny i umiał ukryć w porę dowody winy.
 Dyzma przyznał pułkownikowi rację. Plan był go-