Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/297

 Zaraz po powitaniach zapytał:
 — Wiedzą już państwo o tem aresztowaniu?
 — O jakiem?
 — Nie, nie wiemy.
 — Kogo aresztowali?
 — Jakto — pokiwał głową Dyzma — w dzisiejszych czasach nikogo nie można być pewnym. A taki wydawał się sympatyczny facet.
 — Ale kto? — nie mogła wytrzymać pani Przełęska.
 — Kto? A no ten Oskar Hell.
 — Kto? — zapytała niespokojnie Nina.
 — Hell — odparł, obserwując wyraz jej twarzy.
 — Niemożliwe! Pan Oskar?!
 Nikodem flegmatycznie sięgnął do kieszeni i podał gazetę pani Przełęskiej, wskazując miejsce zakreślone czerwonym ołówkiem.
 Przeczytała głośno i zakończyła westchnieniem:
 — A to ładna historja! Mój Boże!
 Nina wzięła dziennik i sama przeczytała wzmiankę. Była tem przygnębiona.
 — Jakto nikomu dziś wierzyć nie można — sentencjonalnie powiedziała pani Przełęska.
 — Ohyda — wyrzuciła z siebie Nina — ludzie są ohydni, jedno wielkie bagnisko!
 — No, nie trzeba przesadzać — rzekł krótko Dyzma.
 Zaczęła się rozmowa o Hellu, przyczem prawie wszyscy przypomnieli sobie różne szczegóły z jego zachowania się, które od dawna wyglądały wysoce podejrzanie.
 Nina nie słyszała rozmowy. Myślała o tem, jak zły i fałszywy jest świat, jak bardzo w nim sama jest i bezbronna, jak nieprzygotowana na niespodziewane ciosy, które mogą spaść z każdej strony.
 Przyglądała się Dyzmie. Wełniste włosy, kwadratowe czoło, krótki nos, usta wąskie i ogromna, potężna szczęka dolna. Tułów może przydługi i rozstawione nogi.
 — Zdawałoby się zwykły człowiek — myślała — a jednak w tej pozornej pospolitości uderza jakaś sku-