Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/299

 Znajdował się zaledwie kilkanaście metrów od kamienicy, w której mieścił się bank, gdy ujrzał Mańkę. Stała oparta o latarnię. Wyraźnie czekała na niego.
 Nastroszył się. Chciał przejść, udając, że jej nie spostrzega, lecz zastąpiła mu drogę.
 — Czego? — warknął głucho.
 — Nikodem...
 — Czego?!
 — Nikodem... Nie gniewaj się... Ale ja bez ciebie żyć nie mogę...
 — Poszła wont! Pluję na ciebie! I nie leź ścierwo jedna, bo ci pysk rozwalę!
 Patrzała nań przerażonemi oczyma.
 — Ale za co? Za co, Nikodem?
 — Nadojadłaś mnie, do cholery i już.
 — Ale ja ciebie kocham, a ty obiecałeś.
 — Pluję na to, co obiecałem i na ciebie pluję! Rozumiesz!? Byle dziwka, byle szmata przyczepi się i napastuje. Taki pośmieciuch!
 — Nikodem!...
 — Wont, cholero!!!
 Pchnął ją tak, że zatoczyła się i upadła na stertę brudnego śniegu.
 Nie wstawała. Patrzyła za odchodzącym:
 — To tak?!...
 Zakryła twarz zmarzniętemi rękoma i płakała.
 — Pośmieciuch... dziwka... szmata...
 Nagłe zerwała się i pogroziła pięścią w kierunku banku:
 — Poczekajże ty!
 Otrzepała paletko ze śniegu i prędko, jak mogła najprędzej, zaczęła iść ku Marszałkowskiej.
 — Popamiętasz mnie jeszcze, popamiętasz!... Ja cię nie będę miała, ale i tamta nie! Już ja cię urządzę.
 Chęć zemsty, natychmiastowej zemsty, opanowała ją wszechwładnie.
 Prawie biegła.
 Nie zawahała się, gdy stojący przy wejściu policjant zapytał ją czego chce.