Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/300

 — Chcę „kapować“ na jednego — powiedziała.
 — Kapować?... Dobra, idź do dyżurnego przodownika. Tamte drzwi.
 W dużym pokoju, przedzielonym balustradką, stanęła przed biurkiem.
 — Czego, — zapytał zajęty pisaniem przodownik nie podnosząc oczu.
 Rozejrzała się. Byli sami.
 — Wsypać chcę jednego.
 — No? — zapytał flegmatycznie.
 — On w maju jeszcze zakatrupił jednego Żyda. Dużo forsy zagrabił. Sam chwalił się i pokazywał. A teraz szykuje się do obrobienia banku na Wspólnej.
 Przodownik odłożył pióro i podniósł na nią oczy:
 — Banku? Kto taki?
 — Nazywa się Dyzma. Nikodem Dyzma.
 — A ty skąd o tem wiesz?
 — Wiem.
 — Jak się nazywasz?
 — Mańka Barcik.
 — Adres?
 — Łucka 36.
 — Zawód twój?
 — Dziewczynka — odparła po chwili wahania.
 — A dlaczego go sypiesz?
 — To moja sprawa.
 Przodownik zanotował nazwisko i adres.
 — Powiadasz, że szykuje się na bank na Wspólnej?
 — Tak.
 — A wiesz, że tu żartów niema? Jeżeli zełgałaś, pójdziesz do aresztu.
 — Wiem.
 Przyjrzał się jej. Była spokojna. Z zaciętego wyrazu jej twarzy wywniokował, że mówi prawdę.
 — Gdzie on teraz jest ten Dyzma?
 — W banku.
 — Co?!
 — Sama widziałam jak wchodził. On ze stróżem ma sztamę.