Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/310

 Minister Jaszuński w pewnym momencie z irytacją zapytał Dyzmę:
 — Dlaczegóż to pan prezes zajmuje dziś takie nieubłagane stanowisko, skoro jeszcze przedwczoraj w rozmowie ze mną zapewniał, że w zasadzie zgadza się na wniosek?
 Dyzma poczerwieniał:
 — Nigdy tego nie mówiłem!
 — Owszem, mówił pan, że może to i dobrze będzie.
 — Nieprawda!
 — To pan mówi nieprawdę — krzyknął Jaszuński — może nie temi słowami pan mówił, ale mniej więcej oznaczały one zgodę na projekt.
 — Ależ panie kolego — zjadliwym tonem powiedział minister skarbu — czy pan nie rozumie, że prezes Dyzma użył tego podstępu, by nas zaskoczyć swoją opozycją?
 Nikodem wstał:
 — Nie mam więcej nic do gadania. Ja powiedziałem, co miałem do powiedzenia. A panowie róbcie, jak chcecie.
 Wniosek ministra skarbu został przyjęty.
 — Mnie tam gancpomada — mówił tegoż wieczora Nikodem do Krzepickiego, gdy razem wracali od pani Przełęskiej — i tak podaję się przecie do dymisji.
 — Ale szkoda banku!
 Dyzma wzruszył ramionami:
 — Pański pomysł! Pańskie dziecko!
 — Pal ich djabli.
 — Ale jutro będzie huczek!
 — Jaki huczek? — zdziwił się Nikodem.
 — No w prasie. Przecie oni popełniają szaleństwo. Napewno znaczna część prasy stanie po pańkiej stronie.
 — I co mi z tego?
 — No, oczywiście, zysk platoniczny, ale wie pan prezes, że mam pewną myśl!
 — No?
 — Zdarza się wyśmienita dla pana okazja. Mianowicie, zaraz jutro podać się do dymisji.