Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/317

 — Nie przywitasz się ze mną? — Kasia zrobiła kilka kroków i stanęła tuż przy Ninie. — Może gniewasz się, że przyjechałam?
 Nina oprzytomniała:
 — Ależ nie, Kasiu, bynajmniej... Bardzo się cieszę.
 Kasia ujęła jej dłoń i delikatnie, lecz stanowczo przyciągnęła Ninę do siebie:
 — Nie, tak oficjalnie witać się z tobą nie potrafię.
 Otoczyła ramieniem szyję Niny i przywarła do jej ust.
 Stało się to tak nieoczekiwanie, że Nina nie miała czasu na odsunięcie się. Dopiero po chwili uwolniła się od uścisku i szepnęła z wyrzutem:
 — Kasiu!...
 Kasia patrzyła w jej oczy i odparła:
 — Daruj... Masz usta jeszcze świeższe i jeszcze bardziej soczyste, niż dawniej... Nie poprosisz, bym usiadła?...
 — Ależ, Kasiu! — podsunęła jej fotel, sama zajęła drugi.
 Kasia wyjęła z kieszeni futra dużą złotą papierośnicę, zapaliła nowego papierosa i przyglądała się w milczeniu Ninie.
 — Dużo palisz — bąknęła Nina.
 — Nie pytasz mię, skąd się tu wzięłam?
 — W Koborowie podano ci mój adres?
 — Nie. pisał do mnie pan Oskar Hell, któregoś poznała.
 — Aha! Biedny człowiek.
 — Dlaczego biedny? O ile wiem, jest bogaty i zupełnie z siebie zadowolony — zdziwiła się Kasia.
 — Nie wiem, czy słyszałaś — powiedziała Nina — on tu był aresztowany, oskarżony o szpiegostwo.
 Kasia wzruszyła ramionami:
 — Możliwe. Nic to mnie nie obchodzi. O tyle jestem mu wdzięczna, że dał mi garść wiadomości o tobie... Rozwodzisz się z tym starym łajdakiem?