Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/318

 — Kasiu, jak możesz tak mówić o swoim własnym ojcu!
 — Dajmy spokój temu. Więc? Rozwodzisz się?
 — Tak, a właściwe już nie. Uzyskałam unieważnienie małżeństwa.
 — Bardzo mądrze zrobiłaś. Pisał mi Hell, że mój szanowny ojciec zostawił ci Koborowo. Doprawdy nie mogłam tego pojąć. Skąd to bydlę zdobyło się na tyle szlachetności. Ale mniejsza o to. Przyjechałam tu, by cię zabrać. Musisz pojechać ze mną. To ci świetnie zrobi. Teraz na Sycylji jest wiosna...
 Nina uśmiechnęła się blado:
 — Nie, Kasiu, nie mogę...
 — Tu niebo wisi nad głową jak groźba, tam jarzy się uśmiechem...
 — Za miesiąc mój ślub — powiedziała cicho Nina.
 Kasia zerwała się z miejsca i rozgniotła papieros w popielniczce:
 — Aha, więc to prawda.
 Nina milczała.
 — O, wy nędzne niewolnice! Nie potraficie żyć bez jarzma, bez kieratu! Wychodzisz za tego Dyzmę?
 — Kocham go.
 — Psiakrew! — zaklęła Kasia.
 Gniotła rękawiczki.
 — Nino, Nino! — wybuchnęła nagle — ty nie możesz tego zrobić! Nino, czy ty nie zdajesz sobie sprawy z tego, co się ze mną dzieje! Czy nie masz już dla mnie iskierki uczucia?! Pomyśl, zastanów się!...
 — Nie męcz mnie, Kasiu, wiesz, jak bardzo cię lubię. Ale mówię ci... uważam za swój obowiązek powiedzieć, chcę być uczciwa... Przysięgłam jemu i sobie, że nigdy do ciebie nie wrócę...
 — Nino, błagam cię, odłóż ten ślub, zlituj się nademną!... Na pół roku, na trzy miesiące... Może ci przyjdą refleksje, może dojdziesz do przekonania, że chcesz popełnić błąd! Nino, błagam cię, a nuż przyjdziesz do przeświadczenia, że on nie jest godzien cie-