Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/32

 Przyszło mu na myśl, że to niedziela i że Walenty nie pójdzie do roboty.
 — Niech chamy znają inteligencję — pomyślał.
 Kazał sobie dać butelkę wódki i kilo kiełbasy, skrupulatnie przeliczył resztę i wyszedł. Zbliżał się już do Łuckiej, gdy nagle spostrzegł Mańkę. Stała oparta o mur i patrzała przed siebie. Nie wiedział sam dlaczego, ale ucieszył się tem spotkaniem.
 — Dobry wieczór, panno Maniu! — zawołał wesoło.
 — Dobry wieczór, — odparła, przyglądając mu się ze zdziwieniem — cóż to pan po nocy się włóczy?
 — A czemu to panna Mania spać nie idzie?
 — Chyba już pójdę — odparła z rezygnacją.
 Dyzma obrzucił ją uważnem spojrzeniem. Wydała mu się ładniejsza niż zwykle. Wątła była, to prawda, ale zgrabna. Cóż ona może mieć — pomyślał — najwyżej siedemnaście lat.
 — Czemuż to panna Mania taka smutna? — zapytał.
 Wzruszyła ramionami:
 — Jakby pan tak trzy noce z rzędu warował, jak pies, na ulicy i grosza nie widział, to teżby pan z radości nie skakał.
 Dyzmie zrobiło się przykro. Sięgnął do kieszeni i wyjął zwitek dziesięciozłotówek:
 — Ja pannie Mani pożyczę. Czy dwadzieścia wystarczy?
 Dziewczyna ze zdziwieniem przyglądała się pieniądzom. Wiedziała przecie, że sublokator jeszcze w południe grosza nie miał przy duszy. Skądże miałby teraz tyle banknotów? Chyba, chyba, że gdzieś ukradł. Może dlatego właśnie nałożył frak Zresztą — pomyślała — co mi do tego?
 Nikodem wyciągnął do niej dwa papierki:
 — Proszę.
 — Mańka zrobiła przeczący ruch głową:
 — Nie chcę. Nie wezmę. I tak nie będę miała z czego oddać