Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/328

 — Ja nie troszczę się, jak kolega — wypalił Dyzma — tylko jako szwagier.
 — Cooo?...
 — Jako pański szwagier — powtórzył Nikodem specjalnie głośno dla dodania sobie kurażu.
 — Co to znaczy? — wrzasnął hrabia.
 — Co ma znaczyć, znaczy, że jesteśmy szwagrami. Ożeniłem się z pańską siostrą.
 Ponimirski jednym ruchem odrzucił kołdrę i stanął na łóżku w różowej jedwabnej pidżamie, pochylony ku Nikodemowi:
 — Kłamiesz! Łżesz bezczelnie, bałwanie!
 Dyzmę ogarnęła wściekłość. Jemu, wielkiemu prezesowi Dyzmie, jemu, na cześć którego wiwatują tłumy, który za pan brat żyje z najwyższemi sferami, ktoś ośmiela się powiedzieć coś tak obelżywego?... Zerwał się z miejsca, z całej siły chwycił Żorża za przegub ręki i cisnął nim o łóżko.
 Ponimirski syknął z bólu i opadł na pościel. Ratlerek zaczął gwałtownie ujadać.
 — Uuuu... cholera — mruknął Nikodem.
 W drzwiach stanęła pielęgniarka i lokaj.
 — Czy panu hrabiemu gorzej? Może jestem potrzebna? — zapytała.
 — Won! do djabła! — ryknął Dyzma i oboje momentalnie zniknęli.
 Zapalił papierosa i poczęstował Ponimirskiego. Ten po chwili wahania przyjął.
 — Widzisz, hrabio, że ze mną żartów niema. Powiadam że ożeniłem się z pańską siostrą. Przedwczoraj odbył się nasz ślub. Co hrabia o tem sądzi?
 — To skandal!
 Dlaczego skandal?
 — Jak mogła hrabianka Ponimirska wyjść za takiego gbura i chama, za człowieka tak gminnego, jak pan? Panie... panie... no jakże panu?
 — Dyzma — powiedział Nikodem
 — Śmieszne nazwisko — wzruszył ramionami Ponimirski.