Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/329

 — Więc wolał pan, żeby została nadal żoną kryminalisty Kunika? Co?
 — No nie. W każdym razie... Przypuszczam, że pan, chociaż jesteś figurą wysoce obskurną, nie będziesz większym łajdakiem od Kunika. Jesteś na to zresztą zagłupi, bo...
 — Panie hrabio — przerwał Dyzma groźnie — radzę liczyć się ze słowami!
 Ponimirski zamilkł.
 — Zamiast mnie obrażać, dziękuj pan Bogu.
 — Ho?!
 — Tak, dziękuj. Bo ja nie będę znęcać się nad panem tak, jak pański pierwszy szwagier. Przeniesie się pan do pałacu i będzie pan miał zupełną swobodę. Będziemy żyć razem, we trójkę, jadać razem, w gościnę jeździć i gości przyjmować...
 Ponimirski ożywił się.
 — Mówi pan serjo?
 — Zupełnie serjo.
 — I będą dawali mi konie pod wierzch?
 — Wszystko. Wogóle będziesz pan swobodny. Nawet dam panu pieniądze na drobne wydatki. Długi pańskie już zapłaciłem. Ale i ja mam swoje warunki.
 — Jakie? — zaniepokoił się Ponimirski.
 — Więc przedewszystkiem buzię na kłódkę. Nie śmiesz pan powiedzieć, że to, coś o mnie opowiadał o tym Oxfordzie i o Kurlandji, to nieprawda.
 Żorż roześmiał się:
 — Zatem ludzie wierzą w ten absurd?
 — Czemuż nie mają wierzyć?
 — No, przecie dość na pana spojrzeć!
 Dyzma zmarszczył czoło:
 — Nie pański interes. Dość, że masz milczeć. A po drugie, pocichu, żeby nikt nie wiedział, musisz mnie trochę poduczyć po angielsku.
 — Ja? — oburzył się Ponimirski — ja mam chamów uczyć? To już bezczelne!
 — Milcz, głupia małpo! — ryknął Dyzma — wybie-