Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/34

 — Zobacz — powiedział z uśmiechem.
 Mańka odwróciła głowę i oczy jej szeroko się rozwarły. Długo przyglądała się rozrzuconym banknotom
 — Tyle forsy... tyle forsy... A to pięćsetki. Psia krew!
 — Nikodem rozkoszował się efektem.
 Dziewczyna chwyciła go za rękę:
 — Słuchaj! Miałeś „robotę“? — zapytała z podziwem.
 Dyzma roześmiał się i ot tak, dla kawału, powiedział:
 — Aha!
 Mańka ostrożnie dotknęła końcami palców pieniędzy:
 — Powiedz... powiedz... — wyszeptała — chodziłeś na „mokrą robotę“?
 Skinął głową.
 Milczała, a w jej oczach malował się strach i podziw. Nigdy nie przypuszczała, że ten cichy sublokator, ten niedorajda...
 — Nożem? — zapytała.
 — Nożem.
 — Ciężko było?
 — Pi, — odparł — ani zipnął.
 Pokręciła głową:
 — Ale forsy miał... Może Żyd?
 — Żyd.
 — Nie wiedziałam...
 — Czegoś nie wiedziała? — zapytał Dyzma i zaczął chować pieniądze.
 — Nie wiedziałam, że ty taki...
 — To niby jaki?
 — No, taki...
 Nagle przytuliła się do niego
 — A ciebie nie nakryją?
 — Nie bój się, ja dam sobie radę.
 — Nikt nie widział?... Może jakie ślady zostawiłeś? Trzeba bardzo uważać. „Gliny“ to wiesz, oni po śladach lców nawet znajdą.