Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/341

 — Pan gra na mandolinie? — zdziwiła się panna Czarska.
 — Gram. A szczególniej lubię grać w księżycową noc na łódce. Wtedy przychodzi natchnienie. Noc, księżyc, horyzontem pachnie...
 Wszyscy wybuchnęli śmiechem, a starosta Ciszko zawołał:
 — Że też pan prezes nawet nasze niewinne śpiewy wyśmiać musi.
 — Ach, panie, — wzruszyła ramionami pani Przełęska, — czy panu prezesowi takie rzeczy leżą na głowie!
 — Ja rozumiem — bronił się starosta — przecie czytałem, że Bank Zbożowy postanowiono zamknąć. Taki bank. Przykro jest twórcy takiego dzieła patrzeć na jego upadek... Prawda, panie prezesie?
 — A może nie? — odpowiedział pytaniem Dyzma.
 — I pomyśleć, — ciągnął starosta — że źawsze i wszędzie najważniejszą rzeczą jest nie to, jak się robi, ile to, kto robi. Póki pan prezes kierował bankiem, wszystko było dobrze.
 — Może jeszcze się poprawi — wtrącił Dyzma.
 — Ale! machnął ręką starosta. — Wystarczyło kilka miesięcy, a już zbankrutował. Człowiek, tylko człowiek!
 — Święta racja — potwierdziła z przekonaniem pani Przełęska.
 — Hallo, Nikodem! — krzyknął z dalszej łodzi Ponimirski, — może zaśpiewamy sobie oxfordzką piosenkę wioślarską? Co?
 — Zaśpiewajcie, zaśpiewajcie — prosiły panie.
 — Ależ ja nie mam głosu — z irytacją bronił się Dyzma.
 — Ma, ma, — krzyczał ukontentowany psikusem Żorż, — cóż to zapomniałeś, jakeśmy sobie porykiwali na Tamizie? Lord Caeledin of Newdawn twierdził, że śpiewasz, jak...
 Nie dokończył.
 Nikodem machnął wiosłem i rzęsiste bryzgi wody spadły na Ponimirskiego i na resztę towarzystwa w jego łodzi.